ابزار وبمستر

ما که رسیدیم پاییز در هلهله ای از رنگ و نور گم شده بود. باران، نفس های آخر را می زد و باد از فرط پایکوبی و دست افشانی به تنگ آمده بود. انگار پاییز بیستون سرخ ترین فصل خداست. و بیستون شهریست فرو خفته در گذشته ای دور. دیاری وامانده از گذر شتابناک امروز. سرزمینی سرگردان میان واقعیت و خیال، حقیقت و افسانه. شهر اساطیر به خواب رفته ای که از تمام فر و شکوه باستانی شان فقط تخته سنگ هایی مانده است خاموش و حیران. و هر کولی سنگی ای که اهالی می گویند سال ها پیش سرش را دزدیده اند و این سری که می بینی چیزی جز یک دلخوش کنک بیخودی نیست. و گرچه آن کتیبه ها پیوند دیروز و امروزند و حتی شاید پلی برای فردا، آماده سالی می شود که پشت میل گردها و داربست های سرد و بی روح فلزی گرفتار و محصور شده اند. شاید اگر «داریوش سوم» می دانست که سنگ نوشته های گرانقدرش قرار است روزگاری پشت انبوهی از میل گردهای در هم فرو رفته زندانی شوند هرگز زحمت حجاری شان را بر گرده هیچ استاد اهل فنی نمی انداخت. کسی چه می داند! شاید این همه آهن پاره های در هم گره خورده حاصل آه و نفرین اسیران سلوکی و عیلامی است که حالا اثر می کند!